Tadeusz Marszałek urodził się w 1949 roku. Mieszka i tworzy w położonym niedaleko Krosna Krościenku Wyżnym. Jest członkiem krakowskiego Oddziału Związku Polskich Artystów Plastyków. Uczestnik wielu wystaw zbiorowych i kilkunastu indywidualnych. Swoje malarstwo prezentował w galeriach i muzeach w kraju i za granicą. Wielokrotnie uczestniczył w plenerach polskich i międzynarodowych.

Krytycy uważają go za mistrza nastroju i to właśnie poetycki nastrój i liryczność są wyróżnikami jego malarstwa. Około roku 1960 wraz z falą strukturalizmu wobec słabnących nurtów myśli egzystencjalnej wraz z załamaniem się poetyk abstrakcyjnych i kierunków awangardowych, rozpoczął się nowy, do dziś aktualny okres dla sztuk plastycznych zbieżny z nową epoką historyczną, którą nazwaliśmy postmodernizmem.

Nowa epoka broni wartości masowego społeczeństwa wobec skali wartościowania w tradycji humanistycznej, akceptuje wszelkie zagrożenia i całe ryzyko cywilizacji technologicznej, odrzuca rozwiązania ogólne na rzecz fragmentarycznych i eklektycznych. Występuje w obronie stylu życia, które nie stanowi kontynuacji poprzednich zwyczajów. Dlatego tak ważnym czynnikiem dla współczesnego twórcy jest stworzenie własnych zasad    i reguł, tak istotnych w procesie twórczym.

Sztuka w jej idealnym rozumieniu jest próbą znajdowania prawdy o naszej rzeczywistości, a ją wyznacza miejsce i czas naszego bytowania, wszelkie zapożyczenia z innego miejsca i kultury będą każdorazowo wizerunkiem nieprawdziwym.

W obecnym czasie ważnym czynnikiem wydaje się być sumienie i moralność twórcy. W tym aspekcie twórczość Tadeusza Marszałka zmierza w kierunku dobra i piękna, twórca nie stara się kreować nowych bytów, on dostrzega to co w otaczającym go świecie, w jego małej krośnieńskiej ojczyźnie jest istotne, bardzo bliskie, zasługuje na uwagę gdyż wyzwala emocje.

W twórczości Tadeusza dostrzegam ścisły związek z miejscem w którym żyje i tworzy, a za sprawą własnego warsztatu malarskiego, kreuje utwory malarskie w których rodzaj kompozycji i rytm stanowi figuracje bardzo pogodną i urokliwą. Piękno miejsca i czasu jest doskonale widoczne i świadczy o jego stosunku do otaczającej go rzeczywistości, jest przez to jako artysta i człowiek prawdziwy i przekonywujący, pełen pozytywnej energii która emanuje zarówno w działaniach twórczych, jak w życiu codziennym, jest człowiekiem czynu, osobowością o dużej kulturze osobistej, otwartym i ciepłym w kontaktach międzyludzkich.

W sposób mistrzowski w swoich utworach malarskich panuje nad światłem i jednako z nim barwą, ta spójność wynika niewątpliwie z umiejętności obserwacji i korzystania z własnych doświadczeń, co jak twierdzi Maria Rzepińska w swoim dziele pt. „Historia Koloru” jest dla twórcy najistotniejsze.

Kolorystyczne rozwiązania Tadeusza w sposób doskonały wpływają na nasze odczucia gdy barwa w tych utworach wyraża emocje, tworząc harmonię przez kontrast której symbolizuje umiłowanie życia, prawdy i piękna.

Roman Kurzawski, MRZwK