Grzegorz Kopacz
Urodził się w Lublinie, w 1959 r. W  1984 ukończył Uniwersytet Medyczny i od tego czasu pracuje w Klinice Psychiatrii w Lublinie. W 1994 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. Ożenił się w 1986 r.  Ma dwie córki w wieku 19 i 23 lata, które studiują architekturę. Jego żona Jolanta również jest lekarzem psychiatrą. Oboje prowadzą szeroko rozwiniętą praktykę psychiatryczną. Jego twórczość ma charakter amatorski. Posługuje się techniką rysunku - cienka kreska - piórkiem lub cienkopisem. Jest autorem rysunków prezentowanych na kilku wystawach ( 2001-2007) oraz  rysunków publikowanych w kilku  książkach: Oblicza psychozy (2005) i Pułapki Manipulacji (2006) Anny Grzywy,  Sekretne życie topików (2003) i W rezerwacie (2006) Jerzego Sprawki.

W twórczości Grzegorza Kopacza człowiek skonfrontowany jest z dwubiegunowością świata i swej własnej natury. Marzenia o absolucie zderzają się z upadkiem, z gąszczem wewnętrznych i zewnętrznych komplikacji. Struktura myśli zawiera w sobie jakąś pierwotną, archetypalną grozę, rodzaj tragicznego dysonansu, lecz jednocześnie jest tam zawarta jakaś nieokreślona tęsknota za prawdą, wewnętrzne jej przeczuwanie. Pozwala to na zachowanie równowagi, dzięki której dynamika życia góruje nad statyką rozpaczy. Kiedy jesteśmy w drodze, wszystko jeszcze jest możliwe, walka trwa…

Patrząc na prace Kopacza zauważamy, iż niewątpliwie autor jest zakorzeniony w tradycji wielkich europejskich mistrzów, żeby przywołać tylko Boscha czy Rembrandta, jednocześnie w charakterystycznym dla nich signum formy dostrzega on aktualność i możliwość własnego przekazu.  Jego język artystyczny posiada tak intensywną siłę sugestii, iż pomimo naszej wiedzy o fantazji i alegorii jako źródłach kreacyjnych autora, odnosimy wrażenie, jakbyśmy znali z autopsji pewne sytuacje i stany zapisu ludzkiej kondycji. W realizacjach malarskich, obok tematów obecnych w rysunkach, artysta znajduje pole przekazu w intrygującej interpretacji gatunku martwej natury.

Prace Kopacza są wizyjne i jednocześnie dramatyczne, niezwykle intrygującą cechą materii jego rysunku jest zachowanie swoistej „nieszczelności” czerni. Artysta organizuje ją tak, by strefy zaciemnione były jak transparentna klisza, przez którą zajrzeć można w kolejne warstwy obrazu. Osobliwa relacja czerni i bieli prowadzi do rozedrgania tkanki graficznej, tworzonej krótkimi, delikatnymi, lecz zdecydowanymi kreskami o niezwykle dynamicznej naturze. Biegłość w konstruowaniu, maestria sugestywnej narracji wiodą ku takiej wypowiedzi, która niczego ostatecznie nie definiuje, lecz jednocześnie narzuca potrzebę wiwisekcji, pozwala na „zobaczenie” symetrii chaosu, która ocala, konstruuje czy przywraca to, co zdaje się być utracone bądź nieodwracalne. Twórczość Grzegorza Kopacza zasługuje na szczególną uwagę także dlatego, iż wrażliwość artysty spotyka się tu z głębokim doświadczeniem  badacza, realizującego się w dziedzinie medycyny.

Marlena Makiel-Hędrzak
rckp
Foto: Grzegorz Kopacz