Władysław Kandefer urodził się w 1921 roku w Iwoniczu Zdroju. W roku 1937 podejmuje naukę w zakopiańskiej Szkole Przemysłu Drzewnego by po przerwie spowodowanej wybuchem wojny kontynuować ją w roku 1944 roku. Okres wojny spędza w rodzinnym  Iwoniczu Zdroju podejmując się różnych prac. Wykonuje także cały szereg drewnianych rzeźb i figurek, które przynoszą skromny dochód wspomagający rodzinę w trudnych latach okupacji. W latach 1946 – 1952 studiuje w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na wydziale rzeźby w pracowniach prof. Stanisława Popławskiego i prof. Xawerego Dunikowskiego. Rysunku uczą go między innymi Zbigniew Pronaszko i Czesław Rzepiński.

W,Kandefer - rysunek aktu.1947

Jeszcze w czasie studiów Dunikowski powierza mu rolę asystenta w swojej pracowni i poleca jego warsztatowe umiejętności innym rzeźbiarzom jako pomocne dla ich poważniejszych realizacji przestrzennych. W roku 1952-53 pracuje w zespole Xawerego Dunikowskiego przy budowie pomnika Czynu Powstańczego na Górze Św. Anny. Uprawia wiele rodzajów sztuk plastycznych, począwszy od rzeźby a skończywszy na malarstwie. Preferuje sztukę realistyczną.

W.Kandefer - rysunek aktu kob.1947

Jest autorem ogromnej liczby pamiątkowych medali, plakiet, tablic okolicznościowych, rzeźbiarskich wystrojów wnętrz kaplic i kościołów między innymi w Majdanie Sieniawskim w woj. Lubelskim, w Jabłonnej koło Warszawy a także Kurzynie, Szówsku , Jaworniku czy Rymanowie Zdroju na Podkarpaciu. Jest autorem m.in. pomnika Ignacego Łukasiewicza w Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego w Bóbrce, pomnika Józefa Dietla i Wojciecha Oczki (obydwa w Iwoniczu Zdroju),  pomnika miejskiego w Nowym Żmigrodzie. W pierwszych latach powojennych realizował rzeźbiarskie prace dekoracyjne według projektów Jana Szczepkowskiego dla budynków odbudowującej się Warszawy. Od lat 50. związany ze szkolnictwem zawodowym jako nauczyciel rysunku technicznego, odręcznego i zawodowego, a także zajęć warsztatowych w Michalickim Zespole Szkół Zawodowych (obecnie Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych) im. ks. Bronisława Markiewicza w Miejscu Piastowym.

W roku 1979 był inicjatorem powstania Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Miejscu Piastowym. Po utworzeniu szkoły zostaje jej pierwszym dyrektorem i jednocześnie nauczycielem rzeźby oraz innych przedmiotów artystycznych. W roku 1982 przechodzi na emeryturę. Od tamtego czasu do dzisiaj, wciąż wierny swojej życiowej pasji, którą zawsze była rzeźba nadal realizuje nowe pomysły i zlecenia. Za swoją pracę artystyczną i pedagogiczną, został odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego, a także odznaką Zasłużony dla województwa krośnieńskiego. Mieszka i pracuje w Iwoniczu Zdroju.

Współorganizatorem jest Liceum Plastyczne im. Tadeusza Brzozowskiego w Krośnie.

bwa