Właściwie Karol Juliusz Prelog (od 1957 roku przyjmuje imię Drago jako pseudonim artystyczny). Urodził się w 1939 roku w Celje w Słowenii, wychował się i dorastał w Austrii. W latach 1954-58 uczęszczał do Szkoły Plastycznej w Grazu o kierunku malarstwo dekoratywne. W latach 1958-62 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu u prof. Alberta Parisa Gütersloh.
Pierwsza wystawa w 1959 roku - od tego czasu zorganizował kilkaset wystaw w kraju i za granicą. W latach 1969-98 nauczał w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu, na wydziałach malarstwa i piśmiennictwa. W 1986 roku powstaje „Prelografia” – osobista technika graficzna artysty. Tworzy i mieszka w Wiedniu.
Artysta mówi o swojej twórczości
Obrazy obiegowe i litery. „18 maja 1977 roku - około wieczora” taki tytuł nosi jeden z rysunków. Przedstawia on linie bieżnie poruszające się wzdłuż krańców rysunku białej powierzchni obrazu. To był początek mojej serii, tzw. „OBRAZÓW OBIEGOWYCH” (Umlauf - Bilder). I co się zdarzyło : tego spokojnego majowego wieczoru przyszedłem do atelier z zamiarem malowania obrazu. Płyta o wymiarach 100 x120 cm z naklejonym, na niej białym papierem czekała już gotowa rozłożona na dwóch kozłach na środku pracowni. Miałem możliwość zbliżenia się do tej przeznaczonej do malowania powierzchni z wszystkich czterech stron. Instynktownie wybrałem tą, która dawała mi najwięcej światła, a więc od strony okna. Trzymając luźno w każdej ręce grafit, zacząłem czysto intuicyjnie rysować na dziewiczym papierze linie i kreskowate tekstury. Początkowo odbywało się to tylko na dolnych obrzeżach papieru, ponieważ moje ręce poruszały się luźno i pozornie bez większych zamiarów, całe moje ciało poruszało się z lewa na prawo i z powrotem, ciągnąc bez ustanku ślady grafitem, dochodząc do prawego brzegu obrazu postanowiłem rysować dalej na drugim jego krańcu. Nagle przyszło mi do głowy ,że żadna ze stron nie powinna dominować, wszystkie cztery strony obrazu należy traktować równorzędnie. Wziąłem się więc za trzecią stronę obrazu , potem czwartą, aby wrócić do punktu wyjścia. W ten sposób „obiegłem” cztery strony obrazu, stąd roboczy tytuł „OBRAZY OBIEGOWE”.
Później odkryłem w tych obrazach komponenty medytatywne, ich magiczne wnętrze i oddziaływanie na podobieństwo znaków symboli. Ten obiegowy ślad kojarzył się z literą „O”. Krzyżowy podział powierzchni wewnętrznej obrazu, robiącej niekiedy wrażenie łamliwej, prowadzi dalej w świat symboli i znaków. Skutkiem tego podziału na cztery części były formy rudymentarne, które również mogły być postrzegane jako znaki. Punkty diakrytyczne ( najczęściej w kolorze czerwonym) poszerzają repertuar. W oparciu o naszą łacińską majuskułę rozwinąłem ostatecznie „MÓJ OSOBISTY ALFABET” . Nasze pismo w ciągu tysiące lat trwającej osobliwej historii jego rozwoju , zaczynając od obrazu, uzyskało swą dzisiejszą formę. Tak więc ja „ODDAJĘ OBRAZOWI FORMĘ”.
bwa
